Ένθετο τέχνης 120
Ἅγιος Φανούριος (Λίμνη Δόξα Κορινθίας)
Ἡ γεωμορφολογία κάθε τόπου δὲν ἐξαρτᾶται πλέον σήμερα ἀποκλειστικὰ καὶ
μόνο ἀπὸ τὶς δημιουργικὲς δυνάμεις τῆς φύσης, καθὼς ἡ ἀνθρώπινη ἐπινοητικότητα
εὐθύνεται συχνὰ γιὰ τὴν διαμόρφωση τοῦ τοπίου. Ἔτσι καὶ στὴ χώρα μας τεχνητὲς
λίμνες πίσω ἀπὸ φράγματα ποὺ ἐξελίχθηκαν σὲ σημαντικοὺς ὑγροβιότοπους
ὀφείλουν τὴν ὕπαρξή τους στὴν δημιουργική μας βούληση καὶ στὴν ὀρθὴ χρήση τῆς
τεχνολογίας ἐξυπηρετώντας, παράλληλα μὲ τὸν ἀρχικὸ σχεδιασμό, τὴν ἀνάγκη τοῦ
κατοίκου τῆς μεγάλης πόλης γιὰ φυγὴ στὴ φύση, ἀναψυχὴ καὶ δημιουργικὴ
ἀπασχόληση. Οἱ λίμνες π.χ. Πλαστήρα, πηγῶν Ἀώου, Ταυρωποῦ, ἐνταγμένες
ἁρμονικὰ στὸ φυσικὸ περιβάλλον, συνθέτουν πλέον ἕνα ἰδιαίτερο οἰκοσύστημα,
ἀναδεικνύοντας συχνὰ καὶ μνημεῖα τῆς περιοχῆς τους.
Σὲ ἀπόσταση δύο ὡρῶν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα τὸ διψασμένο γιὰ πράσινο βλέμμα μας θὰ συναντήσει τὸν δασωμένο ὄγκο τῆς Ζήρειας, ποὺ ἀτενίζει τὰ ὀροπέδια τῆς Στυμφαλίας καὶ τοῦ Φενεοῦ. Ἀπὸ τὸ κεφαλοχώρι τῆς Γκούρας ἡ ματιὰ τοῦ ἐπισκέπτη πλανᾶται στὸ ἐκτενὲς εὔφορο ὀροπέδιο τοῦ Φενεοῦ [πρώην λίμνη], στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ὁποίου φιλοξενεῖται ἀπὸ τὸ 1995 ἡ τεχνητὴ λίμνη τῆς Δόξας, μιὰ λύση γιὰ τὶς καταστροφικὲς πλημμύρες ποὺ γιὰ αἰῶνες ταλαιπωροῦσαν τὸν τόπο. Ἀπὸ τὸν ἐξώστη τῆς Ἱ. Μ. Ἁγίου Γεωργίου Φενεοῦ (17ος αἰ.), ἀγναντεύουμε τὸ πανόραμα τῆς γαλάζιας ἐπιφάνειας μὲ τὴ μικρὴ χερσόνησο, στὴν ἄκρη τῆς ὁποίας διασώζεται ἕνας ἀπέριττος ναός (πρώην Καθολικὸ τῆς παλαιᾶς μονῆς ποὺ βρίσκεται κάτω ἀπὸ τὰ νερὰ τῆς λίμνης). Ὁ ναὸς ἀνήκει στὸν τύπο τῆς μονόκλιτης βασιλικῆς μὲ τροῦλο, διαθέτει δίριχτη στέγη καὶ ἡμιεξαγωνικὴ ἁψίδα στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ἐνῶ λιγοστὰ μικρὰ ἀνοίγματα ὑπάρχουν στοὺς τοίχους καὶ στὸν τροῦλο. Ὅλα αὐτὰ τὰ στοιχεῖα παραπέμπουν στὴν α΄ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας (π. 1500). Τὰ ἐξωτερικὰ ἐπιχρίσματα δὲν ἀποκαλύπτουν τὴν τοιχοδομία, ἐνῶ στὸ ἐσωτερικὸ δὲν ὑπάρχουν τοιχογραφίες.
Μὲ πρωτοβουλία τοῦ πρώην μητροπολίτη Κορινθίας κυροῦ Παντελεήμονα ὁ ναὸς τιμᾶται πλέον στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Φανουρίου, γιὰ τὴν ὑπενθύμιση ἴσως τοῦ γεγονότος τῆς ἀνάδειξής του (φανέρωσης) ἀπὸ τὰ νερὰ τῆς λίμνης.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ